رابطه دلبستگی به خدا، هوش اخلاقی و تمایزیافتگی خود با رضایت زناشویی در پرستاران

زمینه و هدف: رضایت زناشویی از مهمترین عوامل موثر بر سلامت در زندگی است. پرستاران مهمترین عضو سیستم سلامت و مراقبت کشور هستند و بررسی عوامل مؤثر بر سلامت آنان حائز اهمیت است. پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه دلبستگی به خدا، هوش اخلاقی و تمایزیافتگی خود با رضایت زناشویی در پرستاران انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر  یک مطالعه توصیفی- همبستگی بود. نمونه‌ای به حجم 162 نفر از پرستاران بیمارستان‫های اهواز در سال 1396 به روش تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده جهت جمع‌آوری داده‌ها شامل پرسشنامه‫های دلبستگی به خدا، هوش اخلاقی، تمایزیافتگی خود و رضایت زناشویی بودند. جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندمتغیری، با استفاده از نرم‌افزار 21-SPSS استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بین دلبستگی به خدا (0/24r=)، هوش اخلاقی (0/38r=) و تمایزیافتگی خود (0/32r=) با رضایت زناشویی رابطه مثبت و معنی‌دار وجود داشت. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون برای پیش‌بینی رضایت زناشویی بر اساس دلبستگی به خدا، هوش اخلاقی و تمایزیافتگی خود، معنی‌دار بود (0/05<p). نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، تقویت دلبستگی به خدا، هوش اخلاقی و تمایزیافتگی‌ خود پرستاران از طریق برگزاری کارگاه‌ها و کلاس‌های آموزشی برای افزایش رضایت زناشویی آنان، می‫تواند مفید باشد.